Σχεδόν ακέραιη πρόχους σε μορφή κεφαλιού μικρού αγοριού. Βρέθηκε το 1997 στην ανασκαφή του οικοπέδου Μακρυγιάννη στο πηγάδι Μ 54.

Το αγγείο είναι κατασκευασμένο από δύο μήτρες, μία για το μπροστινό και μία για το πίσω μέρος, εκτός από τον λαιμό που είναι καμωμένος στον τροχό και κατέληγε σε τριφυλλόσχημο στόμιο, που δεν έχει σωθεί ολόκληρο. Η βάση είναι επίπεδη και η λαβή κάθετη, ξεκινά από το χείλος και φτάνει στο πίσω μέρος του κεφαλιού.

Το αγόρι έχει παχουλό πρόσωπο, λακκάκι στο πηγούνι, και χαρακτηριστικά τονισμένα με σκούρο καστανό χρώμα. Τα μάτια, η μύτη και το στόμα είναι μικρά και τα αυτιά χαμηλά τοποθετημένα. Τα τοξωτά φρύδια δηλώνονταν με σκουροκάστανη βαφή, σήμερα απολεπισμένη. Με ίδια βαφή τονίζονται οι τούφες των μαλλιών που πέφτουν μπροστά και οι πιο σχηματικά αποδοσμένες στο πίσω μέρος του κεφαλιού.

Στον λαιμό φορά περίαπτο σε σχήμα σεληνιακού μηνίσκου, με σφαιρίδιο στο κέντρο και ίχνη σκουροκάστανου χρώματος, ενώ ένας δεύτερος μηνίσκος στο μέτωπο του παιδιού αποδίδεται με την ίδια βαφή, σήμερα απολεπισμένη σε μεγάλο βαθμό.

Τέτοια αγγεία με μορφή παιδιού συναντώνται στην Αθήνα του 3ου-4ου αι. μ.Χ. Είναι πολύ πιθανό να τα χρησιμοποιούσαν σε κάποια τελετή μετάβασης για το πέρασμα των αγοριών από την επικίνδυνη νηπιακή στην πιο ασφαλή παιδική ηλικία. Η υψηλή παιδική θνησιμότητα ωθούσε τους γονείς να γιορτάζουν και να ευχαριστούν τους θεούς όταν το νήπιο έκλεινε τα τρία του χρόνια, ένα πολύ σημαντικό εξελικτικό στάδιο που έδινε ελπίδες ενηλικίωσης του παιδιού. Αντίστοιχες τελετές υπήρχαν στην Αθήνα και κατά τον 5ο αι. π.Χ., έθιμο που πιθανώς επιβίωσε έως τη ρωμαϊκή εποχή.